De boot is gammel en nog maar net zeewaardig. Aan het stuurwiel staat een kapitein, een zekere Wouter Koolmees. Het is een sympathieke gozer, maar opvarenden hebben weinig fiducie in hem. IJsbergen doemen op. Ter linkerzijde “hyperinflatie”, ter rechterzijde de EU schuldenberg, verderop begerige klauwen van Zuid-Europese landen en nog verderop Chinese en Russische monsters. Er zijn plannen om deze gammele schuit op te doeken, en te vervangen door kleine sloepjes. Maar dit is een uiterst ongelukkig moment daarvoor. De stuurman, een zekere Klaas Knot, zegt tegen kapitein Koolmees “vaar maar door, we zien aan het einde van dit jaar wel waar het schip strandt.” De opvarenden roepen in koor “niets daarvan! Wat blijft er voor ons over, nadat ‘iedereen’ al een greep in de pot heeft kunnen doen? Stuurman Knot, vertel ons hoe we ondersteund worden! Dit is geen tijd voor ‘wait and see.’” Op de boot roepen een paar economen “verschaf eurobonds!” en een ander “verschaf ESM kredietlijnen! Doe wat!” De ijsbergen komen steeds dichterbij. Kapitein Koolmees en stuurman Knot zien het ook, maar doen niets. Als dit maar goed afloopt! Laat het schip niet tegen een ijsberg varen! Pensioenfondsen, let op uw saeck!
